حرفهای دل تنهای من

بارهای سنگین زندگی تنها با داروی خنده، سبک تر می شوند

دستمال من که هیچ!

 تمام زندگی من

 بی تو

 زیر درخت آلبالو گم شده ///

باید مغرور بود ...
 دور از دسترس ...
 باید مبهم بود و سرسنگین ...
 خاکی که باشی آسفالتت میکنند و از رویت رد میشوند ...

کاش بارانی ببارد
 قلبها را تر کند بگذرد
 از هفت بند ما صدا را تر کند
 قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه
 رشته رشته مویرگهای هوا را تر کند بشکند
 در هم طلسم کهنه ی این باغ را
 شاخه های خشک بی بار دعا را
 تر کند مثل طوفان بزرگ نوح
 در صبحی شگفت
 سرزمین سینه ها تا نا کجا را تر کند
 چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
 شاید این باران که می بارد شما را تر کند

ببار ای آسمان،
 من کویری خسته ام
 پر از خار و خاشاکم،
 گلی در بستر خویش ندیده ام
 خوب می دانم، تو هم دل گرفته ای
 بغض هایت را هدیه به رودخانه احساساتم کن
 برای سرسبزی دلم لاله های واژگون را آبیاری کنم
 مرغک آواز خوان در کویر من نمی ماند
 سایه سارم نیست که مهمانش کنم
 ای آسمان ببار برکویر تشنه ام
 دیگر از رقص طوفان شنها خسته ام
 ببار که من کشتی به گل نشسته ام
 چشم انتظار قطره ای باران نشسته ام
 من کویری شوره زارم ...
 در انتظار باران